AH BU GÖZLER NELER GÖRDÜ NELER!

Dün dükkanından dışarı taşmış manavın,

Boş bulduğum sandalyesine ilişiverdim.

Eskinin Gelegüle köylüsü.

Şimdinin Sevinçli kasabası halkından olanlar.

Fiyat bile sormadan,

Meyve ve sebzeleri poşet poşet alıp gidiyorlar.

Sevindim...

Yarım asır evvelini çok fakir insanlarını hatırladım.

Eşek sırtında dah çüş dah çüş gidip geldikleri Sevinçli kasabasına altı adet dolmuş çalıştığını söylediler.

Nasıl sevinmem ki...

İşte refah bu.

Demek ki inşaat ustası ve işçilerine iş çok ve iyi para alıyorlar ki.

Akşam vakti Sevinçli’ye dönenlerden.

Elleri boş gitmiyor.

Yemesini de, giyinmesini de biliyorlar.

Hani ne derler...

Akçe yani para insana yürüyüş öğretir.

İşte hemen Kalanlar mahallesi üstünden tepeyi dolandın mı, şehre on kilometre uzakta Sevinçli kasabasına varırsınız.

Yarım asır evveli yüzde doksan dokuzu okuma yazma bilmeyen Gelegüle’de şimdi okuma yazma bilmeyen yok denecek kadar az.

Gelegüle’nin kaynak suyu çok meşhurdu.

Eski muhtar rahmetli Dede’nin yaşlı kardeşi Muttalip emmi heybenin iki gözüne su dolu dört testi sığdırır.

Kendi de kuyruklu trene biner ağalara beylere testisi on kuruştan su satardı.

Dönüşte 100-200 gram tahin helvası alır.

Torunları hacı karşılar gibi karşılar.

Daha evin kapasından girer girmez, yufka ekmeğe dürüm edilerek taksimatta ayrım olmazdı.

Bunları ve dahalarını anlattıkça Muttalip emmi dalına bekarken,

Benim zihnimde evlat sevgisi yeşerirdi.

Gözü tok fukara idi Gelegüle’li kardeşler.

Yalan, dolan bilmezlerdi.

Şehirliye pek çok imrenirler.

Sevgi ve saygı göstermeyi şeref bilirlerdi.

Boyacı, sıvacı olan Sevinçli halkı.

Açılan inşaat sektöründen pek memnunlar.

Allah, keselerine Halil İbrahim bereketi versin.

Kalın sağlıcakla...